Πενήντα τέσσερα χρόνια μετά

Ανήκω στη γενιά που η χούντα της 21ης Απριλίου 1967 μας βρήκε μικρά παιδιά και μας άφησε στην πρώιμη εφηβεία. Επί μία επταετία και σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για τη διαμόρφωση ενός ανθρώπου, ζήσαμε – άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, ανάλογα με τις οικογενειακές καταβολές – ανάμεσα σε αυτά που μας έλεγαν στο σχολείο και στα «Επίκαιρα» της ασπρόμαυρης κρατικής τηλεόρασης και σε αυτά που ακούγαμε από τα μεγαλύτερα αδέλφια μας, τους συγγενείς, τους φίλους των γονιών μας. Με δυο λόγια, ανάμεσα στην «επανάσταση» και στη «χούντα». Κι αυτό έχω την εντύπωση ότι μας έμαθε να «σκαλίζουμε» περισσότερο τις λέξεις. Να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι, απλώς, γράμματα στη σειρά. Οτι «πειράζοντάς» τες «πειράζεις» και τα νοήματα. Κάπως έτσι, από τα άγουρα κιόλας χρόνια μας, νιώσαμε, διά της πρακτικής, τι είναι η προπαγάνδα. Πριν γνωρίσουμε καν τη λέξη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή