Για τον έναν, η ΝΔ είναι ο ιδεολογικός αντίπαλος των κεντροαριστερών κι ο ΣΥΡΙΖΑ ο υπαρξιακός. Για την άλλη, όποιος στήνει μια πασαρέλα υποψηφιοτήτων επτά μήνες πριν από τις εσωκομματικές κάλπες αντικειμενικά εξυπηρετεί τα σχέδια των πολιτικών τους αντιπάλων. Ο τρίτος βλέπει στη φθορά της κυβέρνησης και την ελλιπή αντιπολίτευση της Κουμουνδούρου μια ευκαιρία να κερδίσουν εκείνοι. Παρότι φαίνεται να τους χωρίζει μεγάλη απόσταση, οι τρεις υποψήφιοι για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ ίσως συμφωνούν σε κάτι: όλοι τους καταλήγουν να μιλούν για έναν χώρο ετεροπροσδιοριζόμενο, όσο κι αν διακηρύττουν πως δεν θέλουν ένα κόμμα – δεκανίκι. Αυτοί που παρακολουθούν τα κιναλίτικα πράγματα με την ασφάλεια του τρίτου παρατηρητή το έχουν διαπιστώσει. Και οι πιο επιεικείς ανάμεσά τους αποδίδουν το πρόβλημα στις καθόλου ευνοϊκές για τη σοσιαλδημοκρατία συνθήκες που επικρατούν σχεδόν παντού, χρόνια τώρα. Ωστόσο, μπορεί οι έλληνες σοσιαλιστές να έχουν ένα μάθημα να πάρουν από το κόμμα που έχει υποκαταστήσει τους ομοϊδεάτες τους στις προτιμήσεις της γερμανικής κοινής γνώμης, τους Πράσινους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή