Η δεκαετία του 2010 συσσώρευσε ιδιαίτερα προβλήματα στον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού και κομματικού της συστήματος. Τα μέσα (ή εμείς ή αυτοί) που χρησιμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να ανέλθει στην εξουσία και οι τρόποι (ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας σε βάρος των άλλων δύο) με τους οποίους τη διαχειρίστηκε δημιούργησαν κενά στην ελληνική δημοκρατία. Ενα απ’ αυτά είναι η κυριάρχηση της ιδέας πως η βασική τομή σε κάθε πολιτικό σύστημα είναι αυτή μεταξύ κανονικότητας και λαϊκισμού, μεταξύ αντιλαϊκισμού και λαϊκισμού. Αυτή η αντίθεση παρουσιάζεται ως γραμμή υπεράσπισης της φιλελεύθερης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και ως τομή που υπερβαίνει τη διάκριση Αριστερά-Δεξιά. Οι πολίτες διαχωρίζονται σε λαϊκιστές-αντιλαϊκιστές και όχι σε αριστερούς και δεξιούς. Πολύ βολικός διαχωρισμός, μα την αλήθεια, για μερικούς.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή