«Δικαιώματα ανδρών»; Οχι ευχαριστώ!

Μορφή της νεοσυντηρητικής αντίδρασης στις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος ήδη από τη δεκαετία του 1970 ήταν και η εμφάνιση κινημάτων που διεκδικούσαν τα υποτιθέμενα «δικαιώματα των ανδρών», υποστηρίζοντας ότι οι «θετικές διακρίσεις» υπέρ των γυναικών τούς έφερναν σε δυσμενέστερη θέση. Προσφιλές θέμα αυτών των διεκδικήσεων και το ζήτημα των «δικαιωμάτων των μπαμπάδων» που υποτίθεται ότι καταπατώνται από τον τρόπο που εφαρμόζεται το οικογενειακό δίκαιο στα ζητήματα που αφορούν την επιμέλεια των παιδιών. Η σύνδεση ανάμεσα στη διεκδίκηση «δικαιωμάτων των ανδρών» και τις παραλλαγές μιας συντηρητικής ή ακόμα και σε κάποιες περιπτώσεις ακροδεξιάς εχθρότητας για τα κινήματα που αγωνίστηκαν ενάντια σε πατριαρχικές πρακτικές δείχνει ότι δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με αιτήματα που θέλουν να διορθώσουν υπαρκτά προβλήματα ως προς την εφαρμογή του οικογενειακού δικαίου, αλλά με συνολικότερες προσπάθειες οπισθοδρόμησης. Στοιχείο ακόμα πιο ανησυχητικό εάν αναλογιστούμε την έκταση που έχουν τα φαινόμενα ανδρικών κακοποιητικών συμπεριφορών εντός οικογένειας και ευρύτερα οι μορφές έμφυλης βίας. Γιατί είναι ένα πράγμα η διαρκής προσπάθεια για ολοένα και πιο ισότιμη κατανομή των οικογενειακών βαρών και για συναινετική και με κριτήριο το συμφέρον των παιδιών (και όχι τις ιδιότυπες «προβολές ισχύος» των γονέων) αντιμετώπιση των ζητημάτων επιμέλειας και άλλο η απόπειρα «υποχρεωτικής» διόρθωσης μιας υποτιθέμενης αδικίας σε βάρος των ανδρών.