Μια νίκη με προεκτάσεις και αρκετά «αλλά»…

Τώρα που όλα έληξαν και οι οπαδοί μαζί με το συναίσθημα νίκησαν, ώρα είναι για μια αποτίμηση. Εστω κι αν ακόμη βρισκόμαστε πολύ κοντά στο 48ωρο που τάραξε για τα καλά τον παγκόσμιο χάρτη του ποδοσφαίρου. Αποδείχθηκε πως ορισμένες βεβαιότητες δεν είναι ακριβώς έτσι όπως τις πιστεύουμε. Για παράδειγμα, η δήθεν δυσκίνητη UEFA μέσα σε μόλις λίγες ώρες φρόντισε να βρει 7 δισ. ευρώ για να ικανοποιήσει όσους είχαν τάσεις φυγής. Επιπρόσθετα, φάνηκε (σύμφωνα με όσα διαρρέουν) να έχει διάθεση να κινήσει ξανά τον μύλο των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων. Είναι ξεκάθαρο πως είμαστε ενώπιον εξελίξεων και τα όσα παρακολουθήσαμε τις προηγούμενες ημέρες είναι κεφάλαια από ένα βιβλίο που ακόμη δεν έχει τελειώσει – ίσως να είμαστε ακόμη και στις αρχικές του σελίδες. Οσον αφορά τον κόσμο, το κοινό του ποδοσφαίρου αγαπά παθολογικά τις ομάδες έχοντας δική του κοσμοθεωρία απέναντι στα πράγματα. Ταυτίζεται με τη φανέλα, την παράδοση, την ιστορία του κλαμπ και όλα αυτά τα θεωρεί ως ένα ιερό κομμάτι που δεν πρέπει κανείς να το καταπατήσει και για κανέναν απολύτως λόγο. Αν κόμμα μπορείς να αλλάξεις, ομάδα δεν γίνεται. Ή τουλάχιστον αυτό συμβαίνει σπανιότερα. Γι’ αυτό και οι εκρήξεις των φανατικών, να γιατί είδαμε ουρανομήκεις πανηγυρισμούς όταν χάλασε η δημιουργία της κλειστής και ολότελα ξένης με το προφίλ του αληθινού ποδοσφαίρου ευρωπαϊκής Σούπερ Λίγκας. Επρόκειτο για ένα τσουνάμι αντιδράσεων, ένα κύμα που φούσκωνε σταδιακά και πήρε τεράστιες διαστάσεις, ένα κοινωνικό φαινόμενο που ελάχιστοι μπορούσαν να μετρήσουν και να υπολογίσουν. Να αποκωδικοποιήσουν. Φυσικά μόνο οι μυημένοι αντιλήφθηκαν επακριβώς τι συνέβη και την τεράστια δύναμη του ποδοσφαίρου. Υπάρχει και ένα «αλλά» που πρέπει να το φωτίσουμε: οι αγγλικές ομάδες, αλλά όχι μόνον αυτές, όσες βλέπουν το χρήμα να ρέει τις καλές ημέρες στα ταμεία τους, έχουν κεφάλαια ξένα. Είτε από τις ΗΠΑ, είτε από τον αραβικό κόσμο. Οι ιδιοκτήτες είναι αλλοδαποί και η σύνδεσή τους με την ιστορία των ομάδων, μηδαμινή. Ο κόσμος όταν είδε τις ομάδες να αλλάζουν χέρια, μάλλον δεν εξερράγη και είχε την όχι κρυφή ελπίδα ότι κλαμπ που δεν διεκδικούν συχνά τίτλους θα κάνουν άλμα φυγής προς τα εμπρός. Συνέβη. Και ο ενθουσιασμός εκτινάχθηκε όταν το χρήμα και οι κουβαρντάδες ιδιοκτήτες υπέγραψαν ποδοσφαιριστές υψηλού βεληνεκούς. Τότε, άραγε, ήταν καλοί όλοι αυτοί; Υπηρετούσαν τα ιδανικά και τις αρχές των ομάδων;