Η εργασιακή ανασφάλεια καλά κρατεί

Το νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας, που έχει σηκώσει ήδη πολλή σκόνη, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι έρχεται να θεσμοθετήσει κάποιες καταστάσεις που πρόλαβε να εγκαθιδρύσει η πραγματικότητα, όπως τα ελαστικά ωράρια εργασίας και η τηλεργασία. Το πρόβλημα είναι ότι, ακόμη κι αν δεχτούμε, για την οικονομία της συζήτησης, ότι αυτά είναι καλά και άγια πράγματα, επείγει η εξασφάλιση ότι θα λειτουργούν οι ασφαλιστικές δικλίδες που προστατεύουν από την εργοδοτική αυθαιρεσία. Να δούμε λίγο πώς είναι η πραγματικότητα; Παρά πολλοί εργαζόμενοι, ειδικά οι νεότεροι σε ηλικία, οι λιγότερο εξειδικευμένοι, μετανάστες, εποχικοί κ.ά., εργάζονται επί της ουσίας χωρίς δικαιώματα. Με χαμηλούς μισθούς και επιμίσθια, συμβάσεις ελαστικής εργασίας που υποκρύπτουν μόνιμη κι εξαρτημένη εργασία, με ελαστικά ωράρια χωρίς υπερωρίες, με άτυπες συμφωνίες για αργίες όπως αυτές που προβλέπει ο νέος νόμος που είναι κάτι σαν «χάρη» στον εργαζόμενο, χωρίς θεσμοθετημένες μέρες αργίας. Κοινώς, εργάζονται εξαντλητικά για λίγα χρήματα και χωρίς τα λεγόμενα «κεκτημένα δικαιώματα», τα οποία ο μέσος εικοσάρης δεν ξέρει καν τι είναι κι αν τα έχει ακουστά δεν μπορεί να τα διεκδικήσει, αφενός γιατί δεσμεύεται από συμβάσεις που δεν του αναγνωρίζουν τίποτα, αφετέρου γιατί προτεραιότητα γι’ αυτόν είναι να έχει δουλειά κι ένα εισόδημα. Δεν είναι δραματική παρλάτα όλο αυτό, είναι, δυστυχώς, πραγματικότητα εδώ και πολλά χρόνια. Ας δεχτούμε, για την οικονομία της συζήτησης και πάλι, ότι εδώ ισχύει η γενική θεωρία που λέει ότι αφού κάτι συμβαίνει ατύπως είναι καλύτερο να αποκτά θεσμική υπόσταση μαζί με προστατευτικές δικλίδες.