Αχ, πυρετούλης!

Είμαι με το ρολόι στο χέρι. Δυο ώρες τώρα που γύρισα από την πρώτη δόση του εμβολίου, αλλά ακόμα τίποτα. Κανένα σύμπτωμα μικροαδιαθεσίας απ’ αυτά που μου λέγανε. Δυο και πέντε λεπτά για την ακρίβεια, κι ακόμα περιμένω αυτό που τόσο πεθύμησα ενάμιση χρόνο τώρα. Να εφορμήσουν επιτέλους αυτά τα αισθησιακά ρίγη, να με πιάσουν οι ζαχαρένιες, οι λιγωτικές κομάρες που τόσο βάρβαρα ξεπάστρεψε φέτος ο μαζικός αντιγριπικός εμβολιασμός και ο υποχρεωτικός ανθρωποδιώχτης. Να με θυμηθεί η παραισθησιογόνα δεκατική πυρετική κίνηση και να με ζαβλακώσει, χωρίς να φοβάμαι! Ναι αυτό το «χωρίς να φοβάμαι» θα ‘πρεπε να το ‘χα γράψει με κεφαλαία, με φλούο, με λάμπες νέον, να αναβοσβήνει σαν φωτορυθμικό, κι εγώ αποκάτω να χορεύω. I will survive καταραμένο παλιόπραμα, I surely will!