Για τον Νίκο Ζαχαριάδη θα μπορούσα να σας γράψω πολλά, αλλά σίγουρα δεν θα σας τα έλεγα όλα. Ισως δοκίμαζα ένα θεατρικό. Περάσαμε, άλλωστε, δύο χρόνια ως συγκάτοικοι. Εγώ στον πέμπτο, αυτός στον τέταρτο. Σε μια πολυκατοικία στην οποία, τον περισσότερο καιρό, ήμασταν μόνο οι δυο μας. Μου έλεγε ότι είμαστε σαν το «Παράξενο ζευγάρι», ο Τζακ Λέμον και ο Γουόλτερ Ματάου. Μπα, ήμασταν πιο παράξενοι. Αστείοι. Ενίοτε και γελοίοι. Γεννημένοι την ίδια χρονιά. Με ένα μπουκάλι Jameson, πατατάκια, γραβιέρα και να βλέπουμε «James Bond». Πρωτοχρονιά του ’18 κόψαμε μια βασιλόπιτα στη μέση. Κανένας μας δεν βρήκε το φλουρί. Μείναμε ως το ξημέρωμα καπνίζοντας πούρα, να ακούμε έναν δίσκο με μπαλάντες του Rod Stewart. Νομίζω ότι ήταν ο αγαπημένος του δίσκος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή