Για ένα παιδί που μεγάλωνε στην Κυψέλη της δεκαετίας του ’60, όπως εγώ, το να γίνει οπαδός του Παναθηναϊκού ήταν περίπου αναπόδραστο. Δεν ήταν μόνο η καλύτερη ελληνική ομάδα της εποχής, η πρωταθλήτρια. Ηταν επίσης η ομάδα της γειτονιάς. Μπορούσες να φθάσεις στο γήπεδο με τα πόδια. Κι αν δεν είχες λεφτά για εισιτήριο, μπορούσες να περιμένεις να ανοίξουν στο δεύτερο ημίχρονο οι πόρτες για να βγουν οι βιαστικοί και να τρυπώσεις, να δεις τα τελευταία λεπτά του ματς. Αν πήγαινες μια βόλτα ως την πλατεία Βικτωρίας, είχες μια πιθανότητα να δεις από κοντά το μεγαλύτερο αστέρι, τον Δομάζο. Ηταν μια εποχή κατά την οποία το γήπεδο ήταν ο σύνδεσμος του οπαδού με την ομάδα. Τηλεόραση δεν υπήρχε και το τρανζιστοράκι των κυριακάτικων μεταδόσεων καθώς και η «Ομάδα», που είχε τις καλύτερες περιγραφές και ωραίες γραφικές αναπαραστάσεις των γκολ, ήταν υποκατάστατα που απλώς σε έκαναν να θέλεις ακόμη περισσότερο να βρεθείς στο γήπεδο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή