Από τις στρατευμένες στις εφήμερες πλατείες

«Η πλατεία ήταν γεμάτη, με το νόημα που ‘χει κάτι απ’ τις φωτιές» λέει το εμβληματικό τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου περιγράφοντας σε μεγάλο βαθμό τη συμβολική σημασία που πήρε μεταπολιτευτικά ο δημόσιος αυτός χώρος. Χώρος πολιτικής στράτευσης και έμμεσου ερωτισμού, χώρος συγκρότησης προσωρινών ή πιο μόνιμων συλλογικοτήτων αλλά και αναζήτησης ενός προσωπικού νοήματος σε μια εποχή όλο και μεγαλύτερης ρευστότητας σε ταυτότητες και συναισθήματα. Η πλατεία βέβαια τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 μετεξελίχθηκε σε χώρο μιας ακραίας κομματικής οπαδοποίησης, ενός δημοκρατικού «πανηγυριού»  προεκλογικής επικοινωνίας, αυτού που μετέπειτα σατιρίσθηκε ως «πλαστικό» πολιτικό θέαμα.