Ασμα ηρωικό και πένθιμο

Κατά τον πρώτο εορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβριο του 1974, δεν είχα κλείσει ακόμη τα δεκαπέντε. Πήγαινα στο 15^ο γυμνάσιο αρρένων της Κυψέλης, που στεγαζόταν τότε όπως και τώρα (μεικτό πλέον) σε ένα από τα πιο όμορφα και τα πιο κακομεταχειρισμένα κτίρια της Αθήνας, λίγες δεκάδες μέτρα μακριά από την πλατεία του Αγίου Γεωργίου, το κατοπινό «οχυρό Ρούπελ» των κορωνοπάρτι επί πανδημίας. Ημουν επίσης εκλεγμένος πρόεδρος στην τάξη μου και, όμοια με όλους τους εκλεγμένους απανταχού της γης, έπαιρνα πολύ στα σοβαρά το αξίωμά μου. Κοινώς, την είχα ψωνίσει άγρια. Σε μια αλησμόνητη συνέλευση του τμήματος, όπου οι καθηγητές μας στέκονταν όρθιοι έξω από την τάξη, οι συμμαθητές και ψηφοφόροι μου με άκουσαν εμβρόντητοι να τους ανακοινώνω ότι σκοπεύω να τους εκπροσωπήσω στη γιορτή του Πολυτεχνείου και να καταθέσω μόνος μου το στεφάνι. Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι μια ομαδική ευκαιρία για κοπάνα θα διολίσθαινε σε ατομικό μου περίπατο. Δεν θα άφηναν ατιμώρητο στις επόμενες αρχαιρεσίες έναν τόσο ξετσίπωτο παρτάκια.