Το Πάσχα αλλιώς

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, η ίδια – δική μου – επαγγελματική αμηχανία. Αντε να γράψω ξανά και ξανά για το αθάνατο ελληνικό Πάσχα. Να αναλύσω για άλλη μία φορά τη μυστικιστική δύναμη των εθίμων, τον συμβολισμό της συμμετοχής της φύσης στα θρησκευτικά τελετουργικά. Να σχολιάσω, όπως κάθε χρόνο, τις πασχαλινές εμμονές του Νεοέλληνα, τον «ανθρωποχάρτη» του οικογενειακού τραπεζιού, τον θείο που κάθεται με τη νεολαία. Να περιγράψω, όπως έχω ξανακάνει, την ατραξιόν με τα ομαδικά αστραποβολητά των κινητών στον Επιτάφιο. Να μην ξεχάσω να θυμηθώ τίποτα παιδικά ζυμώματα και καψίματα Ιούδα, για το νοσταλγικό του θέματος. Αν έχω κέφια, να ανασύρω και κάτι λογοτεχνικό με, υποτίθεται, σύγχρονες αναγωγές. Και άντε να τελειώνουμε από δουλειά. Γιατί, επίσης κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, το ίδιο – όχι μόνο δικό μου – άγχος, λίγο πριν από το αθάνατο ελληνικό Πάσχα. Να τρέξουμε, να προλάβουμε, να φύγουμε, να αδειάσουμε τις πόλεις, να κάνουμε την αβάν πρεμιέρ του καλοκαιριού, να ξεχειλώσουμε αυτές τις τρεις – τέσσερις μέρες, να τις ζήσουμε σαν δεκαήμερο. Πάσχα αγάπη μου, έλα πάρε με από ‘δώ.