Στις μέρες της ΕΣΣΔ, το κίνημα των αντιφρονούντων είχε ως κανόνα ότι, εφόσον δινόταν σε κάποιον η ευκαιρία να επιλέξει μεταξύ φυλακής και εξορίας στο εξωτερικό, έπρεπε να διαλέξει τη δεύτερη. Οι πρώην αντιφρονούντες που παρέμεναν εν ζωή τα πρώτα χρόνια της εποχής Πούτιν μεταλαμπάδευσαν τη σοφία αυτή στα μέλη της νέας αντιπολίτευσης. Η Γελένα Μπόνερ, για παράδειγμα, η χήρα του Αντρέι Ζαχάροφ, έπεισε τον ολιγάρχη Μπόρις Μπερεζόφσκι να εγκαταλείψει τη χώρα. Το επιχείρημα ήταν πως μπορούσε κανείς να κάνει περισσότερο καλό ζωντανός εκτός παρά νεκρός εντός. Και βάση του, η αίσθηση πως το σοβιετικό απολυταρχικό κράτος θα διαρκούσε για πάντα, ή τουλάχιστον πάρα πολύ, και η μάχη εναντίον του θα ήταν αιώνια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή