Σύριγγα, κερί και Κύπρος

Μου κλήρωσε Pfizer στις 14 Μαΐου και στις 4 Ιουνίου. Μπήκα στο σύστημα για να δω μήπως βρω ραντεβού νωρίτερα. Θα μπορούσα να εμβολιαστώ σήμερα με AstraZeneca. Με δεύτερη δόση τον Ιούλιο. Δεν το πήρα. Από τη μία η ανυπομονησία, να τελειώνουμε, από την άλλη ο Ιούλιος που δείχνει μακρινός και ίσως το εμβόλιο με βγάλει από τη θάλασσα. Την ίδια στιγμή, στην timeline στα social, βλέπω μόνο δύο πράγματα: πανηγυρικές αναρτήσεις για το εμβόλιο και γκρίνια για το Πάσχα που δεν θα είναι στο χωριό. Και αντιλαμβάνομαι πόσο «πολυτελή» είναι όλα αυτά που αντιστοιχούν σε σπουδαίες κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού. Μία πανδημία έχει σκοτώσει 3 εκατομμύρια ανθρώπους. Και εμείς διαλέγουμε εμβόλια ανάλογα με τον προσωπικό μας προγραμματισμό, γκρινιάζοντας επειδή οι πασχαλινές διακοπές δεν θα κυλήσουν βάσει σχεδιασμού. Κάποιοι θα πουν ότι συμπεριφερόμαστε σαν κακομαθημένοι έφηβοι. Εγώ θα τα περιέγραφα όλα αυτά, ακόμα και την γκρίνια, ως την επιτομή της προόδου. Το να θεωρείς αυτονόητο κάτι που, πριν από λίγο καιρό, θεωρούνταν αδιανόητο, είναι δείγμα μιας λαμπρής εξελικτικής διαδικασίας.