Ενας χαμένος χρόνος από τη ζωή μας, ένας χρόνος με χαμένες ζωές. Αντιμαχόμενες ομάδες που θέτουν πάνω από το αγαθό της δημόσιας υγείας και της ίδιας της ζωής την ιδεολογία τους, προσπαθώντας να πείσουν ότι η δική τους παρασπονδία συγχωρείται, διότι αυτό που διακυβεύεται είναι ιερό. Για άλλους το ιερό δικαίωμα είναι αυτό του συνέρχεσθαι, για άλλους η Θεία Κοινωνία. Μία ολόκληρη χρονιά πέρασε με τις ίδιες μάχες, παρόμοιους καυγάδες και το επαναλαμβανόμενο δίλημμα για το κατά πόσο είναι ζητήματα προσωπικής επιλογής ή συλλογικής ευθύνης. Ανατρέχω σε ανάρτηση που είχα γράψει στο Τwitter στις 7 Μαΐου του 2020 και νιώθω σαν να μην πέρασε μία μέρα: «Οικογένειες βυθίστηκαν στο πένθος, άνθρωποι βασανίστηκαν σε εντατικές, πολίτες κλείστηκαν σπίτι, επιχειρήσεις έκλεισαν, επαγγελματίες υπέστησαν οικονομική κατάρρευση και κάποιοι δεν κρατιούνται και στήνουν υπαίθρια πάρτι ή οργανώνουν συγκεντρώσεις εν μέσω πανδημίας». Μία ανάρτηση που θα μπορούσε να γραφτεί και σήμερα, αφού τίποτα δεν άλλαξε έναν χρόνο μετά. Μόνο το ότι την εκείνη ημέρα ο νεκροί ήταν συνολικά 149, ενώ σήμερα έχουν ξεπεράσει τις 10 χιλιάδες. Το Πάσχα του 2020 έγραφα σε άρθρο στην «Athens Voice» «ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος ανακοίνωσε αυστηρά μέτρα στις Ορθόδοξες ενορίες, ζητώντας από τους πιστούς που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες να απέχουν από τη λειτουργία, ενώ έδωσε αυστηρές οδηγίες στον κλήρο, ώστε οι ιερείς να μην προσφέρουν αντίδωρο από το χέρι του ιερέα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή