Τα μετά τον Σταυρό

Το γεγονός του θανάτου είναι καταλυτικό συναίσθημα στη συνείδηση του ανθρώπου μέσα στην προϊστορία και την ιστορία. Μια από τις συγκλονιστικότερες ποιητικές παραδόσεις των λαών είναι τα μοιρολόγια, οι επιτάφιοι θρήνοι συγγενών, ηγετών, αγίων και θεών! Στην αρχαία Αίγυπτο ο θεός Οσιρις πέθαινε και οι παρθένες της χώρας επί τρεις ημέρες, σε ένα νησάκι του Νείλου, θρηνούσαν και στόλιζαν το σκήνωμά του και την τρίτη ημέρα ο θεός ανασταινόταν. Παρένθεση: ό,τι θα γραφεί εδώ δεν είναι καμιά ανόητη προσπάθεια να υπονομευτεί το τελετουργικό της Χριστιανικής Ορθοδοξίας που αναφέρεται στον θάνατο και στην Ανάσταση του Χριστού. Τα δόγματα κάθε θρησκείας, πρωτόγονης, ιστορικής ή και αποκεκαλυμμένης, αυτά δοκιμάζουν και στεριώνουν και ελέγχουν την αυθεντικότητα της πίστης. Τα τελέσματα, όμως, οι «ακολουθίες», ακόμη και το τυπικό για τον θάνατο και την ανάσταση του θεού είναι λαϊκά δρώμενα και μεταφέρονται από αιώνα σε αιώνα, από ήπειρο σε ήπειρο, από λαό σε λαό και από θρησκευτικό δόγμα σε άλλο δόγμα. Στέρεες τελετές, τυπικά ταφής, θρήνοι αγίων και θεών από τις πρωτόγονες φυλές μεταφέρονται από γενιά σε γενιά και από λαό σε λαό.