Αι γενεαί πάσαι

Ο φίλος, από τους λίγους που συναντάμε όσο ακόμη κρατούν τα μέτρα, το είπε αυθόρμητα καθώς βλέπαμε στην τηλεόραση τα ρεπορτάζ από την Εθνική για τις αναστροφές των αυτοκινήτων με τη σούβλα στο καπό και τα κάρβουνα στο πορτ μπαγκάζ. «Τι ωραία που ήταν πέρυσι το Πάσχα». Ομορφα ήταν. Ημασταν άλλωστε ακόμη, ως προς την πανδημία, στην εποχή της αθωότητας. Απαλλαγμένοι από εορταστικούς, κοινωνικούς και οικογενειακούς ψυχαναγκασμούς και από το άγχος να τα προλάβουμε όλα, ψάλαμε το Χριστός Ανέστη με τις ρόμπες και τις παντόφλες στα μπαλκόνια μας, κρατώντας το κερί του κηροπήγιου αντί για λαμπάδα. Κι εκείνο το «θανάτω θάνατον πατήσας» το λέγαμε – έτσι θυμάμαι τουλάχιστον – με ένα άχτι, μα τι άχτι. Σαν ποδοσφαιρικό σύνθημα. Κι αυτό το άχτι για να νικήσει η ζωή τον θάνατο, να τον πατήσει με τον ίδιο τον θάνατο, που δεν το είχα σε καμία Ανάσταση τα περασμένα χρόνια, έκαναν το περσινό Πάσχα ίσως το καλύτερο της ζωής μου. Ή, έστω, μοναδικό.