Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ως θεσμός είναι ένα ανεκτίμητο και αναντικατάστατο όπλο των εργαζομένων στην πάλη τους για τη βελτίωση της θέσης τους, για μια καλύτερη ζωή. Κάθε εποχή έχει τα δικά της ζητήματα να επιλύσει, διότι οι συνθήκες τροποποιούνται άρα και οι όροι πάλης σε μεγάλο βαθμό αλλάζουν. Στη χώρα μας η εργατική τάξη δέχτηκε μια σοκαριστική και πρωτοφανή επίθεση στα χρόνια των μνημονίων όπου απώλεσε κατακτήσεις δεκαετιών. Και αμέσως μετά η πανδημία που ενέσκηψε αξιοποιείται ως ευκαιρία και ως άλλοθι από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας για να διαλύσει ό,τι απέμεινε. Η πανδημία δεν καταστρέφει μόνο την υγεία ή τις σχέσεις εργασίας ή τα εισοδήματα, ή ακόμα και τις συνειδήσεις υπό την επίδραση του φόβου. Χρησιμοποιείται, επιπρόσθετα, σαν εμβρυουλκός για να υπερβεί ο καπιταλισμός την κρίση του και να περάσει σε μια νέα φάση, επιταχύνοντας – μέσω της αυτοματοποίησης και της ρομποτικής – ένα διαφοροποιημένο πλαίσιο παραγωγής και διανομής. Αυτή η διαδικασία θα ενισχύει ακόμη περισσότερο την κερδοφορία του κεφαλαίου, ενώ θα δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερες στρατιές εργαζομένων υποαπασχολούμενων, ανέργων και φτωχών. Την κοινωνική αποστασιοποίηση, η οποία ορθώς επιλέγεται για την αντιμετώπιση της πανδημίας, κάποιοι επιζητούν να την κάνουν μόνιμη συνθήκη και έναν πρόσθετο μοχλό κατακερματισμού και παραίτησης της κοινωνίας από τη συλλογική πάλη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή