Με 39,2 πυρετό

Ο πυρετός δεν λέει να πέσει. 39 και 2, 39 και 3, 39 και 5. Κάποιες στιγμές ιδρώνω, σε λίγο επανέρχεται το ρίγος. Το χέρι πρησμένο, πονάει πολύ. Ενα 24ωρο πριν περνούσα την πύλη του μεγάλου εμβολιαστικού κέντρου στο Μαρούσι. Ο προβληματισμός μου για το κατά πόσο θα έκανα το εμβόλιο της AstraZeneca όταν ανακοινώθηκε η δυνατότητα για τους 30-39 ετών κράτησε λίγα λεπτά. Ενας καταιγισμός πληροφοριών και παραπληροφόρησης με προβλημάτισε για λίγη ώρα και αμέσως μετά μπήκα στην πλατφόρμα να κλείσω ραντεβού. Κυριακή πρωί στο κέντρο «Προμηθέας» ο κόσμος είναι πολύς. Συνομήλικοί μου όλοι, κοιταζόμαστε με ένα συνωμοτικό χαμόγελο. Είμαστε αυτοί που το αποφασίσαμε πρώτοι. Κρυφακούω τις συζητήσεις την ώρα της αναμονής. Κάνουν σχέδια για το καλοκαίρι, ανακοινώνουν περήφανα σε εκείνους που βρίσκονται στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής πού βρίσκονται με ένα ύφος υπεροχής. Μέσα μου νιώθω αισιοδοξία. Οχι για τους επαίνους που αράδιαζαν τις προηγούμενες ημέρες πολιτικοί στα μέσα ενημέρωσης για «τη νέα γενιά που δείχνει τον δρόμο και βάζει τα γυαλιά στους μεγαλύτερους». Αλλωστε δεν θεωρώ ότι βάλαμε τα γυαλιά σε κανέναν. Δεν είναι παράξενο ένας μεγαλύτερος άνθρωπος με πιθανά προβλήματα υγείας να φοβάται πώς θα αντιδράσει ο οργανισμός του σε ένα εμβόλιο για το οποίο έχουν ακουστεί πολλές και σοβαρές παρενέργειες. Είναι σαφές πως ως νεότεροι σκεφτόμαστε ότι έχουμε πιο γερούς οργανισμούς, άρα οι όποιες παρενέργειες θα είναι πιο ήπιες και γι’ αυτό επιλέξαμε AstraZeneca χωρίς πολλή σκέψη. Χαίρομαι όμως διότι βλέπω πως οι παραγωγικές ηλικίες δεν είναι τελικά η μόνιμα αντιδραστική μερίδα της κοινωνίας που παρουσιάζεται στα media. Ψεκασμένη ή καχύποπτη στα πάντα. Χαίρομαι που οι νέοι οι οποίοι οργανώνουν κορωνοπάρτι στις πλατείες αδιαφορώντας ή και αμφισβητώντας τον ιό είναι μειοψηφία και οι περισσότεροι φοβούνται και προνοούν ώστε να μη μεταφέρουν τον ιό στους δικούς τους.