Ο επιταχυντής

Ηταν αμήχανα. Αλλά ήταν και ωραία. Το χαμόγελο του σερβιτόρου, αβέβαιο. Δεν ήταν σίγουρος για τις πρώτες κινήσεις. Ούτε αν έπρεπε να μας πιάσει την κουβέντα. Ο κίνδυνος των μικροσταγονιδίων καραδοκούσε ακόμα και μέσα από τη μάσκα. Ο κατάλογος ήταν διαθέσιμος ηλετρονικά πάνω στο τραπέζι, αλλά για σιγουριά μας ήρθε και σε χαρτί. Κανείς από το τραπέζι δεν έσπευσε να το παρατηρήσει. Δεν ήθελε να χαλάσει το κλίμα της ημέρας. Παραγγείλαμε γρήγορα και κοφτά. Ηταν ξεκάθαρο ότι κανείς δεν ήθελε να κάνει τη λάθος κίνηση. Στα γύρω τραπέζια η μυσταγωγία επεκτείνονταν. Ο φόβος μη γίνει το λάθος ήταν διάχυτος. Ανταλλαγές αμήχανων αχνών χαμόγελων και μια εσωτερική ικανοποίηση, σαν υπενθύμιση της παλιάς ζωής. Οποιος σηκώνονταν φορούσε αμέσως τη μάσκα και όποιος σηκώνονταν χωρίς να τη φοράει, μια υπενθύμιση ενοχικότητας τον έστελνε ξανά στο τραπέζι του να τη φορέσει. Οι πιο προσεκτικοί τη φορούσαν και καθήμενοι στο τραπέζι τους.