Η λύπη για τον θάνατο του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου (1945-2021) δεν ανήκει μόνο σε όλους τους ποιητές ανεξαρτήτως ηλικίας, αλλά και σε όποιον ασχολείται σοβαρά με την ποίηση. Γιατί ο Κώστας Παπαγεωργίου ανήκε σε όλους. Eδινε χωρίς να παίρνει, χάριζε χωρίς να ζητά, δώριζε σε όλους τα δώρα της γνώσης του δίχως να θέλει κάτι να του δωρίσεις, πρόσφερε χωρίς ανταλλάγματα. Ηταν ένα κοφτερό μυαλό και ένας θαρραλέος, έντιμος, μειλίχιος ποιητής, με ήθος άγνωστο στους ποιητές. Ανήκε στην ποιητική «γενιά του ’70», την οποία είχε συστηματικά μελετήσει. Εγραψε ποίηση, δοκίμιο, πεζό και λογοτεχνική κριτική. Σπούδασε νομικά και φιλολογία. Στα γράμματα έκανε την εμφάνισή του το 1966, σε ηλικία είκοσι ενός ετών, με τη συλλογή του «Ποιήματα». Εργάστηκε για λίγο ως δικηγόρος και έπειτα ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη λογοτεχνία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή