«Οταν περπατάς είσαι ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο»

Ο αφορισμός του Βάλτερ Μπένγιαμιν «για να χαθείς σε μια πόλη όπως χάνεσαι σε ένα δάσος χρειάζεται εκπαίδευση» είναι η γραμμή αφετηρίας για τον Νικήτα Σινιόσογλου, στοχαστή φλανέρ της Αθήνας και των περιχώρων. Μετά τις σπουδές στην ιστορία της φιλοσοφίας στο Κέμπριτζ και αρκετά έτη διδασκαλίας στα βρετανικά πανεπιστήμια, επέστρεψε στη χώρα τη στιγμή που η γενιά του έβγαινε προς τα έξω αναζητώντας διέξοδο. Ερευνητής σήμερα στον τομέα νεοελληνικής λογοτεχνίας στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών δημιούργησε παράλληλα μία άλλη πραγματικότητα. Εκείνη της φυγής του μέσα από πολύωρες διαδρομές σε αχαρτογράφητες περιοχές της ευρύτερης αστικής ζώνης. Για να δει, να φωτογραφίσει, να σκεφτεί, να σημειώσει και στη συνέχεια να παιδευτεί για να διατάξει στις σελίδες των βιβλίων του αυτό που ανοίχτηκε στο βλέμμα του. Προπονημένος από την έρευνά του στα αρχαία και μεσαιωνικά κείμενα να εντοπίζει αλλόκοτες ιδέες διανοητών που έμειναν στο λησμονημένο περιθώριο της νεοελληνικής ιστορίας μάς έδωσε το δοκίμιο «Αλλόκοτος ελληνισμός». Κι όταν συνδύασε την περιπλάνηση με και τη γραφή και τη φωτογραφία μάς παρουσίασε τη «Λεωφόρο ΝΑΤΟ». Από τους συλλογισμούς του για το «τι συμβαίνει στις ιδέες μετά τη φαινομενική τους συντριβή», αν «οφείλει ο στοχαστής να αναγνωρίζει προδιαγεγραμμένα όρια ή έχει την ελευθερία να κινείται ως τυχοδιώκτης της σκέψης», αν «είναι θεμιτό η πόλη και η ηθική να ορίζουν τις διαδρομές του στοχασμού και της φιλοσοφίας» προέκυψαν «Οι Μαύρες διαθήκες». Σήμερα, στη συνάντησή μας στο Παγκράτι σε μια διαδρομή ανάμεσα στις δύο πλατείες Προσκόπων και Μεσολογγίου έγινε η προσπάθεια να χωρέσουν σε μία flânerie η συζήτηση για το τι είναι νέα ζωή στην πόλη. Πρώτο έναυσμα έδωσε ένας ηλικιωμένος αναγνώστης εφημερίδας καθισμένος σε ένα παγκάκι.