Τι μου έμαθε το φετινό Πάσχα

Ηταν ένα μεσοβέζικο Πάσχα. Ούτε έτσι ούτε αλλιώς. Ούτε σαν το περσινό ούτε όμως και σαν το προπέρσινο. Και το ζήσαμε και δεν το ζήσαμε. Και το καταλάβαμε και δεν το καταλάβαμε. Ενα Πάσχα αλλιώτικο κι αμήχανο. Αλλά, από μία άποψη, διδακτικό. Με πρώτο μάθημα την προσαρμοστικότητα. Και την επιβεβαίωση της δαρβίνειας ρήσης ότι το είδος που επιβιώνει δεν είναι το πιο δυνατό ούτε το πιο έξυπνο αλλά αυτό που ανταποκρίνεται καλύτερα στις αλλαγές. Και τα τελευταία χρόνια (και δεν αναφέρομαι μόνο στην πανδημία) καταλάβαμε, με περισσότερο ή λιγότερο δραματικό τρόπο, ότι δεν ανήκουμε σε καμία μονιμότητα. Σαν το κύμα είμαστε που κυλάει και προσαρμόζεται στα σχήματα που συναντά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή