Το «ζωντανό σύνορο»

Για πολύ κόσμο η ουσία της Ελληνικής Επανάστασης, της οποίας γιορτάζουμε τα διακόσια χρόνια, υπήρξε ο ένοπλος ξεσηκωμός κατά των Τούρκων που ξέσπασε τον Μάρτιο του 1821. Ο αγώνας όμως για τη δημιουργία και κυρίως την καθιέρωση του σύγχρονου ελληνικού κράτους, που κράτησε πολλές ανασφαλείς δεκαετίες, ήταν εξίσου μεγάλης σημασίας. Οταν ακόμη τα βόρεια σύνορά μας δεν είχαν επίσημα οριοθετηθεί, και ομάδες ατάκτων κλεφταρματολών μπαινόβγαιναν ασύδοτα, ο κίνδυνος επανεισβολής των Οθωμανών ήταν πάντα ορατός. Σκεφτείτε την κατάσταση όταν κυβερνήτης της χώρας ορίσθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας. Οικονομία ουσιαστικά ανύπαρκτη σε μια χώρα ρημαγμένη με απροσδιόριστη έκταση. Για τις τότε μεγάλες δυνάμεις που εξασφάλισαν την ύπαρξη της Ελλάδας αυτή δεν ήταν παρά μια λιλιπούτεια οντότητα στην κάτω άκρη της Βαλκανικής Χερσονήσου. Δίχως στρατό, χωρίς υποδομές, με ανύπαρκτη δημόσια διοίκηση, με πολίτες προβληματισμένους και με ρευστό εθνικό όραμα, η νεοσύστατη χώρα πάλευε να αποκτήσει οντότητα. Το κύριο πρόβλημα τότε ήταν τα φυσικά εθνικά σύνορα. Σε υπόμνημά του προς τις προστάτιδες δυνάμεις ο Κυβερνήτης της Ελλάδος ομιλεί για σύνορα που θα έπρεπε προς Βορρά να περιλαμβάνουν τουλάχιστον τη Θεσσαλονίκη. Πολλοί από τους διανοούμενους και τα δημόσια πρόσωπα της εποχής μιλούσαν για βόρεια σύνορα που έπρεπε να ξεκινούν από τον Δούναβη!! Το Σύνταγμα της Τροιζήνας μάλιστα όριζε, πολύ γενικά κι «επεκτατικά», πως «Επαρχίαι της Ελλάδος είναι όσαι έλαβον ή θα λάβωσι τα όπλα κατά της Οθωμανικής δυναστείας»…