Οι περιπέτειες της πολιτικής στην Ισπανία σπάνια (και δύσκολα) μεταφράζονται στα ελληνικά. Οι δύο χώρες μοιάζει να απέχουν πολύ. Σε μέγεθος, ιστορία, κρατική δομή, πολιτική παράδοση και κουλτούρα. Κι όμως, έχουν, τα τελευταία ιδίως χρόνια, ζήσει κοινές εμπειρίες: βγήκαν και οι δύο (με διαφορετικό τρόπο) από περιόδους δικτατορίας (με ανόμοια χαρακτηριστικά, μα με καταγωγή που αναγόταν σε έναν εμφύλιο) την ίδια εποχή. Εξασφάλισαν πολιτική και θεσμική σταθερότητα μέσω ενός ισχυρού δικομματικού συστήματος (όπου οι Σοσιαλιστές είχαν, και στις δύο χώρες, ελαφρά υπεροχή στο παιχνίδι της εναλλαγής). Εζησαν την εμπειρία μιας δύσκολης και επώδυνης «δημοσιονομικής προσαρμογής» – η Ελλάδα διά της έξωθεν επιβολής μέσω των αλλεπάλληλων Μνημονίων, η Ισπανία διά της εθελοντικής υποβολής σε θεραπεία λιτότητας για να αποφύγει, αυτή η παλαιά κοσμοκράτειρα, τον μνημονιακό εξευτελισμό. Στις πλατείες τους καθρεφτίστηκαν και αλληλοτροφοδοτήθηκαν, με λίγες εβδομάδες διαφορά, τον Μάιο του 2011, τα κινήματα των «αγανακτισμένων». Και στις κάλπες, κοκκινόχρυσες ή γαλανόλευκες, καταγράφηκε ένας πολιτικός σεισμός που κλόνισε τις παλιές σταθερές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή