Κοινωνική προστασία και ανάπτυξη: Εχθροί ή σύμμαχοι;

Επί πενήντα χρόνια υπουργοί Οικονομικών και σταθεροποιητικά προγράμματα υπερασπίζονται  δημοσιονομικά τείχη με τον δικό τους Ακάθιστο: «Πρώτα ανάπτυξη και μετά κοινωνική πολιτική». Ο ύμνος αυτός, όμως ανατρέπεται: Στο Πόρτο της Πορτογαλίας στις 8 και 9 Μαΐου στην Κοινωνική Σύνοδο  της ΕΕ κυριαρχούν οι αριστεροί ψάλτες σε Ηχο Βαρύ Γ’ («Ηχος εμβατήριος, χαρμόσυνος, ως παιάνας νίκης»), άδοντες το Αναστάσιμο «Ανάπτυξη μέσω κοινωνικής πολιτικής».  Ο Απόστολος Παύλος στον δρόμο προς τη Δαμασκό είδε το φως το αληθινό και μεταμέλησε ειλικρινά. Μήπως θα έπρεπε όλοι να κάνουν πια το ίδιο; Μήπως τελικά είχαν δίκιο όσοι έλεγαν ότι οι κοινωνικές δαπάνες είναι καλές – όσο περισσότερες τόσο καλύτερες; Αν βιαζόμαστε για την ανάπτυξη, δεν θα ήταν καλύτερο να αυξήσουμε αυτά που αυξάνονται ταχύτερα; Να επιστρέψουμε συντάξεις στις άγαμες θυγατέρες, να κατεβάσουμε το όριο ηλικίας εκεί που ήταν το 2009, να επαναφέρουμε όσες συντάξεις δικαστών ή της ΔΕΗ περικόπηκαν;