Ο Στρατής Καρράς υπήρξε μια πολυπρισματική προσωπικότητα στον χώρο του μεταπολεμικού μας θεάτρου. Ηθοποιός, δάσκαλος υποκριτικής, θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος. Με έντονη ηγετική προσωπικότητα και διοικητικά προσόντα διετέλεσε πρόεδρος του Δ.Σ. της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, γενικός διευθυντής της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, διευθυντής της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ, καθηγητής στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Είναι η εποχή που το νεοελληνικό θεατρικό έργο βγήκε από τα συρτάρια και απέδειξε πως μπορεί να σταθεί ισάξια με την ευρωπαϊκή, την ίδια εποχή, ανάδειξη μιας νέας γενιάς συγγραφέων και μιας άλλης πυρηνικής δραματουργίας μιας Ευρώπης μετά τον πόλεμο, μετά την ιμπεριαλιστική και αποικιακή της περίοδο ντροπής, με τεράστια ηθικά, ιδεολογικά και καλλιτεχνικά αδιέξοδα. Αν θέλουμε να βρούμε κάποιες συντεταγμένες του πολιτιστικού ορίζοντα, θα ονομάζαμε τις τέσσερις πλευρές του πνευματικού τοπίου – Σαρτρ, Μπέκετ, Καμύ, Πίντερ. Πρέπει να ομολογήσουμε πως ένας φέρελπις συγγραφέας αυτή την εποχή (1950 – 1980) υποχρεώνεται να κινηθεί μέσα σε αυτό το ιδεολογικό και ηθικό περίγραμμα και χρειάζεται τεράστια προσόντα ανεξαρτησίας, ακόμα και αμφισβήτησης, για να ξεφύγει από την επιρροή. Δεν αναφέρομαι στη μίμηση που κι αυτή είναι συχνά μοιραία, αλλά την υποχρέωση να βυθιστείς στα βαθιά νερά που κολυμπούσαν αυτές, και άλλες ισάξιες, πνευματικές, θεατρικές ιδιοφυίες.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ