Πραγματισμός

Ηταν Ιανουάριος του 2018. Η Εφη Αχτσιόγλου καθόταν στην υπουργική καρέκλα αυτού που διαχειρίζεται ένα από τα πιο κρίσιμα για τη δική της πλευρά του πολιτικού φάσματος χαρτοφυλάκια. Το ΠΑΜΕ εισέβαλε στο γραφείο της. «Οι πατεράδες μας έχυσαν αίμα, τσακίστηκαν και μπήκαν στις φυλακές» της έλεγε ο μεσήλικος που της κουνούσε το δάχτυλο για το δικαίωμα στην απεργία, ενώ εκείνη τον παρακολουθούσε σχεδόν απαθής με τα χέρια απαξιωτικά βαλμένα στις τσέπες. Το τηλεοπτικό πλάνο έβριθε συμβολισμών: η νέα γενιά στελεχών της Κουμουνδούρου, που δεν πέρασε μια ολόκληρη κομματική ζωή στο περιθώριο του 4%, βρισκόταν αντιμέτωπη με το αντιπολιτευτικό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ – με το ύφος και το είδος της αντιπολίτευσης, δηλαδή, που το κόμμα χρησιμοποίησε για να αποκτήσει την εξουσία. Η υπενθύμιση της συγκεκριμένης στιγμής στην καριέρα της έχει αξία τώρα που η ΝΔ θεωρεί ότι ενσαρκώνει τη στρατηγική της επένδυσης στην πανδημία. Αξίζει επειδή επιβεβαιώνει πως μέχρι και συριζαίοι που έχουν αποδείξει τον πολιτικό τους πραγματισμό μένουν τελικά προσκολλημένοι στα κλισέ που όριζαν τον αριστερό χώρο έναν αιώνα πριν.