Η νοσταλγία είναι μια άλλη χώρα

Η δεκαετία του ’60 υπήρξε για την Ευρώπη και τις ΗΠΑ εκρηκτική. Το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, ο γαλλικός Μάης του 1968, η κρίση στο σοβιετικό μπλοκ με την Ανοιξη της Πράγας δημιούργησαν ένα βαθύ ρήγμα στη μεταπολεμική τάξη πραγμάτων. Από τη δίνη των κινημάτων διαμαρτυρίας και αμφισβήτησης άρχισαν να αναδύονται όλο και πιο συγκεκριμένα πολιτικά αιτήματα και να διαμορφώνονται αντίστοιχα πολιτικά σχήματα. Η δεκαετία του ’70 αφομοιώνει τα κινήματα του ’60 και προπαρασκευάζει μεγάλες ανατροπές. Το αίτημα της Αλλαγής σαρώνει όλη την Ευρώπη. Το 1971 αναγεννάται το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα στο Συνέδριο του Επινέ και εκλέγεται ηγέτης του ο Φρανσουά Μιτεράν. Στο τέλος του 1969 ο Βίλι Μπραντ γίνεται καγκελάριος. Η κατάρρευση των δικτατοριών σε Πορτογαλία, Ελλάδα και Ισπανία φέρνει στο προσκήνιο ισχυρά σοσιαλιστικά κόμματα με χαρισματικές ηγεσίες: Ανδρέας Παπανδρέου, Φελίπε Γκονζάλες, Μάριο Σοάρες. Την ίδια στιγμή, η δεκαετία του ’70 βλέπει να ανθεί το κίνημα του «ευρωκομμουνισμού», όπως καταγράφεται επίσημα στη Μαδρίτη το 1977, στη σύνοδο των τριών μεγαλύτερων κομμουνιστικών κομμάτων της Ευρώπης, του γαλλικού με τον Ζορζ Μαρσέ, του ισπανικού με τον Σαντιάγκο Καρίλιο και του ιταλικού με τον ιδιαίτερα ξεχωριστό Ενρίκε Μπερλινγκουέρ. Στις εκλογές του 1976 το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα έλαβε το 34,4% των ψήφων και στις περιφερειακές εκλογές κέρδισε τη μισή Ιταλία.