Επί σχεδόν μία δεκαετία κάλυπτα το ρεπορτάζ του υπουργείου Εργασίας. Παρακολούθησα όλη τη μάχη μέχρι να σταματήσουν να λαμβάνουν συντάξεις οι 45άρηδες, να μειωθεί το χάσμα των συντάξεων ανάμεσα στα ρετιρέ των ΔΕΚΟ και στους «πληβείους», αλλά και τις απόπειρες για αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου από κάποιους που έλεγαν ότι μάλλον έχουν αλλάξει οι ανάγκες από το 1982 που θεσπίστηκε. Θυμάμαι τα κροκοδείλια δάκρυα για τον υποκατώτατο των 511 ευρώ στους νέους έως 25 ετών, τη στιγμή που παιδιά περιέγραφαν on camera πως δουλεύουν με μαύρα 300 ευρώ. Ισως ο τίτλος της δεκαετίας θα ήταν: «υποκρισία». Κόμματα και συνδικαλιστικές οργανώσεις ενδιαφέρονται κυρίως να μην αλλάξει κάτι στα χαρτιά. Λαϊκισμός που αδιαφορεί για την πραγματικότητα και μάχες που αποβαίνουν εις βάρος αυτών στο όνομα των οποίων δίνονται. Ανάγνωση της πραγματικότητας με βάση τις ανάγκες του κομματικού αφηγήματος και αντίληψη αριθμητικών δεδομένων με όρους ηθικής. Καλοί αυτοί που ζητούσαν κατώτατο στα 751 ευρώ, κακοί αυτοί που έλεγαν ότι το ύψος αποτελεί συνάρτηση των συνθηκών της οικονομίας και πως η αύξηση θα οδηγούσε χιλιάδες στην ανεργία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή