Η πρώτη φορά που συνάντησα συνδικαλιστές ήταν τα φοιτητικά χρόνια, στις αρχές του 1980, όταν εργάτες και φοιτητές βρίσκονταν από κοινού στην πρωτοπορία των κινημάτων για έναν δικαιότερο κόσμο. Ηταν υπέροχα παιδιά, ιδίως όταν συναντιόμασταν στα καφενεία και στα ουζερί. Γεροδεμένοι με αρκετά παραπανίσια κιλά, πρώιμα μάλιστα, συνδυασμός χειρωνακτικής δουλειάς και μιας ροπής στην παρεΐστικη ανεμελιά με ποτά και μεζέδες, μας άρεσε να κάνουμε πλάκα με την παρουσία τους στις διαδηλώσεις. Ηταν μια εποχή που τα συνδικάτα διεκδικούσαν αυξήσεις, και για να τις κερδίσουν οι εκπρόσωποί τους έπρεπε να δηλώνουν φτωχοί. «Πεινάμε», ήταν ένα από τα συνθήματα που χρησιμοποιούσαν. Δεν ζούσαν στην αναπαυτική μεριά της ζωής, δούλευαν για να καλύψουν βασικές ανάγκες τους, η ανεργία τους τρόμαζε, συχνά έπεφταν θύματα εκμετάλλευσης – αλλά δεν πεινούσαν. Και το έδειχναν τα παραπανίσια τους κιλά. Γι’ αυτό και σκάγαμε στα γέλια όταν συναντιόμασταν, συνήθως γύρω από γεμάτες πιατέλες και γεμάτα ποτήρια, που διαδήλωναν ότι πεινάνε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή