Με αφορμή την ειδεχθή δολοφονία στα Γλυκά Νερά, αναρωτήθηκα ποιο είναι το έγκλημα που με έχει συγκλονίσει περισσότερο, αυτό που θυμάμαι πιο έντονα. Το πρώτο ήταν η κακοποίηση της Σπυριδούλας που, αν και είχε γίνει στα μέσα της δεκαετίας του 1950, πολλά χρόνια μετά, ο μύθος της ήταν ακόμη ζωντανός. Θυμάμαι και το πρωτοσέλιδο για τον Κοεμτζή (θα το θυμόμουν αν δεν είχε γυρίσει ο Τάσιος την «Παραγγελιά» και αν δεν είχε γράψει ο Σαββόπουλος το «Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο»;). Ή μήπως ήταν η δολοφονία και ο τεμαχισμός της Φραντζή από τον σύζυγό της; Ή τα «οικογενειακά» φονικά του Σεχίδη; Αλλά και η υπόθεση του Βακρινού, του ταξιτζή που σκότωνε δι’ ασήμαντον αφορμή, με είχε αρρωστήσει. Οπως και του παιδοκτόνου Δουρή. Και των σατανιστών του Ασημάκη Κατσούλα. Και του ταϊλανδέζου μπάτλερ που κατακρεούργησε μια οικογένεια. Είναι και οι πολιτικές δολοφονίες, από του Λαμπράκη έως του Φύσσα. Και οι φόνοι της 17 Νοέμβρη. Μάλλον η δολοφονία του Αξαρλιάν με σόκαρε περισσότερο επειδή έγινε, σχεδόν, μπροστά μου. Εκανα την ίδια ερώτηση σε φίλους… Κάπως έτσι απάντησαν κι εκείνοι. Στην αρχή θυμόντουσαν ένα και μετά άλλο ένα κι άλλο ένα. Και όχι όλοι τα ίδια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή