Η ανορθολογική κανονικότητα

Η «κανονικότητα» έχει γίνει σχεδόν θρησκευτική σέχτα. Αναφέρονται όλοι σε αυτή με ευλάβεια και νοσταλγία, καταστρέφοντας συγχρόνως κάθε προϋπόθεσή της. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην τωρινή, αχαλίνωτη, χαρμάνα, μεταπεριοριστική κανονικότητα, με τους χιλιάδες συνωθούμενους πολίτες και τα νέφη από πτύελα πάνω από μια μάσκα-λαιμόκοψη ή στην κανιβαλική, επιθετική οδήγηση στους δρόμους ή τις αδικοπραξίες στον δημόσιο χώρο. Ούτε αναφέρομαι στη λούφα σε παραλυμένους κανόνες και πειθαρχίες. Αναφέρομαι κυρίως στη νομοθετική παραγωγή, που ουσιαστικά μετατρέπει σε νόμο τη γενική ανομία που κυριαρχεί. Για παράδειγμα. Η καταστροφή κάθε εργασιακής ρύθμισης, κάθε μορφή εργασιακής κανονικότητας έχει αρχίσει πολλά χρόνια τώρα, αφού δύσκολα μπορεί να υπάρξει εργασιακό δίκαιο με 1,5 εκατομμύρια ανέργους έξω από την πόρτα. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο στον παραβάτη, αυτόν που εκμεταλλεύεται την κρίση απασχόλησης για να φάει μεροκάματα και υπερωρίες ή στην ούτως ή άλλως συντριπτική εργασιακή πραγματικότητα, αλλά κυρίως στην πολιτική που τα θεσμοποιεί. Δηλαδή πέρα από την εργασία, καταστρατηγείται κάθε έννοια θεσμικής ισορροπίας – «κανονικότητας». Το ίδιο παρατηρεί κανείς στον χώρο του ποινικού πεδίου. Τα εγκλήματα απίστευτης έντασης, αγριότητας, τα οικονομικά εγκλήματα, τα εγκλήματα σεξουαλικής βίας που αγγίζουν ακόμα και κορυφαία στελέχη της κοινωνίας και του κράτους ή πολιτιστικά ινδάλματα βρίσκουν ως (γελοίο) νομοθετικό αντίβαρο π.χ. την πανεπιστημιακή Αστυνομία ή το αναίτιο μαυρόξυλο σε πολίτες.