Ο Γιώργος Σκούρτης (1940-2018) έπεσε σαν βόμβα στη θεατρική μας πνευματική αγορά το 1970. Τρία χρόνια λογοκρισίας, τρομοκρατίας και γενικής πνευματικής παράλυσης είχαν δημιουργήσει σε πολλούς την ιδέα πως η παγίδα ήταν καλά στημένη και έπρεπε να συνεχίσουμε να ζούμε παγιδευμένοι. Το 1970 το άθλιο εκείνο καθεστώς των αγραμμάτων, εκτός των άλλων συνδρόμων, άφησε κάποια παράθυρα. Γνωρίζω προσωπικά αυτό το καινούργιο δόκανο, διότι έναν χρόνο μετά, τον Σεπτέμβριο του 1971, πρωτοεμφανίστηκα ως κριτικός στο «ΒΗΜΑ», διαδεχόμενος, και κατά πρότασή του, τον Αγγελο Τερζάκη. Τότε έπρεπε τα κείμενά μας να περνούν από έναν λογοκριτή Λοχαγό και να παίρνουν το ΟΚ. Ηταν τότε που συγγραφείς, θιασάρχες και κριτικοί προσπαθούσαν να εφεύρουν στρατηγικές γραφής, ώστε, χωρίς να νοθεύουν τις ιδέες τους, να μπορούν να αποπροσανατολίζουν τον αδιάβαστο λογοκριτή που έμενε στην επιφάνεια, αδυνατώντας να καταλάβει τις προαιώνιες τακτικές (από τον Μεσαίωνα ως την Κατοχή) που επιστράτευαν οι πνευματικοί άνθρωποι για να περάσουν στο υποψιασμένο κοινό (έτοιμο να πιάσει στον αέρα) τις ιδέες και συχνά τα καμουφλαρισμένα συνθήματα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή