Ο «ασθενής», η ανοχή και το μέλλον

Μετά τις εμμονές του τούρκου προέδρου όπως εκείνη να βλέπει πίσω από κάθε παραπέτασμα εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς να υποσκάπτουν τα «δίκαια» της Τουρκίας, είδαμε τη «θυμική» πολιτική του να καταλήγει στην απομάκρυνση της χώρας από  παλιούς  φίλους. Αίγυπτος, Ισραήλ, πολλοί Δυτικοί, τα Εμιράτα, η Συρία και τόσοι άλλοι βρίσκονται σήμερα μακριά του. Βλέποντας να κλονίζεται το οικοδόμημα μιας έξαλλης πολιτικής, ο ιδιόρρυθμος ηγέτης τροποποιεί την ερμηνεία των όρων «τιμή» και «περηφάνια», που διαρκώς επικαλείται, εκλιπαρώντας την ανασύσταση των χαμένων φιλιών. Σήμερα η Τουρκία του Ερντογάν, παρά την εικαζόμενη γεωπολιτική-οικονομική της αξία, γίνεται ξανά ο ασθενής της περιοχής. Η, παραδοσιακά, μεθοδικά προγραμματισμένη τουρκική εξωτερική πολιτική κατέληξε αλλοπρόσαλλη, που συνδυάζεται με πολιτική ανελευθερίας στο εσωτερικό της χώρας. Η μεγαλομανία όμως δείχνει να αγγίζει τα όριά της. Η οικονομία της μεγάλης χώρας παραπαίει, η πρωτότυπη πολιτική των επιτοκίων συγκρούεται με την πραγματικότητα, ο εικονικά απομακρυνθείς προεδρικός συγγενής επανακάμπτει στο πολιτικό προσκήνιο, ενώ οι κυβερνητικές μαριονέτες υπερβάλλουν σε ζήλο επαναλαμβάνοντας ακούραστα, για λόγους αυτοσυντήρησης, την επιθετική συνθηματολογία του αυθέντη τους.