Τι μου λείπει απ’ το lockdown

Είναι τόσα αυτά που μου λείπουν από το lockdown ώστε ανησυχώ για πιθανή μετάλλαξή μου. Διότι, εντάξει, καλή η κανονικότητα, αλλά και οι χαρές του lockdown αδικήθηκαν, δεν πήραν την αναγνώριση που τους άξιζε. Πρώτα η νυχτερινή ησυχία. Θα μου πείτε ότι γερνάω. Μπα, περισσότερο με γερνάει η εξάτμιση από το μηχανάκι, ο Κιάμος να κλαίει στα ηχεία του κάγκουρα που ανοίγει την πόρτα για να ξεφορτώσει το «μωρό», τα γέλια πάνω από ένα ηλίθιο αστείο που σκάει κάτω από το παράθυρo σαν σακούλα σκουπιδιών. Είχε κάτι υπέροχα απόκοσμο αυτή η ησυχία. Εβγαινες στο μπαλκόνι και έβλεπες άδειο δρόμο βουτηγμένο στη σιωπή. Σαν να είσαι σε ταινία με το τέλος του κόσμου και είσαι εσύ αυτός που έμεινε για να αποχαιρετήσει τη θορυβώδη ανθρωπότητα. Εσύ και τα σκυλιά. Αυτά δεν είχαν αντίληψη της συνθήκης και συνέχιζαν να γαβγίζουν. Ο ύπνος με ξεκλείδωτη πόρτα. Τώρα με την κανονικότητα έχουμε και ένα φονικό τη μέρα. Με απαγόρευση κυκλοφορίας έπρεπε να πέσεις σε ληστή κομάντο που θα χαθεί στις σκιές για να σε ληστέψει. Αφού σκέφτηκα να κόψω την ασφάλεια κλοπής του αυτοκινήτου. Γενικώς σκέφτηκα να κόψω την ασφάλεια του αυτοκινήτου. Μετρημένα χιλιόμετρα έκανα.