Υποκρισία

Εχουν περάσει τρεισήμισι μήνες από τότε που ξέσπασε η υπόθεση σεξουαλικών παρενοχλήσεων και βιασμών. Βγήκαν κάποιοι άνθρωποι, κυρίως από τον χώρο του θεάματος, κατήγγειλαν κάποια φριχτά βιώματα και ξαφνικά, με το που μπήκε ο Λιγνάδης φυλακή, μοιάζει σαν όλα τα άλλα να ξεχάστηκαν. Σαν αυτό να ήταν το μόνο πρόβλημα, που λύθηκε. Τα στόματα έκλεισαν ξανά και κανένας πια δεν καταγγέλλει. Τις τελευταίες ημέρες τον δρόμο της δικαιοσύνης έχει λάβει η υπόθεση του Πέτρου Φιλιππίδη, ο οποίος κατηγορείται για τρία κακουργήματα, έναν βιασμό και δύο απόπειρες βιασμού. Οι περιγραφές στη δικογραφία σοκάρουν. Αν παρατηρήσει όμως κανείς την αντιμετώπιση στα Μέσα Ενημέρωσης ή στα social media, δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης με την υπόθεση Λιγνάδη, όταν τα δελτία ήταν σχεδόν μονοθεματικά, τα hashtag στο Τwitter το ίδιο, ενώ πολιτικοί ξιφουλκούσαν στα παράθυρα. Δεν γνωρίζω εάν μπαίνουν στο ζύγι οι βιασμοί και εάν κάποιος κρίνεται ως σοβαρότερος από κάποιον άλλο. Αλλά δεν μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει τη διαφορά. Και η διάκριση δεν έγινε τυχαία. Η υπόθεση Λιγνάδη εργαλειοποιήθηκε πολιτικά. Εγινε αντικείμενο κομματικής αντιπαράθεσης, μπήκε στις δημοσκοπήσεις. Πύρινες κομματικές ανακοινώσεις ζητούσαν την παραίτηση της Λίνας Μενδώνη, στρατευμένοι ηθοποιοί κατέβαιναν σε πορείες ζητώντας την αποπομπή της, οργανώνονταν συγκεντρώσεις έξω από το υπουργείο Πολιτισμού.