Να φτιάχνεις λέξεις και να τις «χαλάς». Να κόβεις, να ράβεις, να ξηλώνεις ένα κείμενο για να φτιάξεις ποίημα. Αυτό κάνει ο σκοτεινά ρομαντικός Γιώργος Βέλτσος. Ο γεμάτος θεωρία και στοχασμό διανοούμενος, καθηγητής, θεατρικός συγγραφέας και ποιητής, τον οποίο η Γαλλία φαίνεται να εκτιμά δεόντως, αφού το 2006 του απένειμε το Παράσημο των Ακαδημαϊκών Φοινίκων και το 2012 το Παράσημο του Ιππότη των Τεχνών και των Γραμμάτων. Ενώ η χώρα του παραλείπει ακόμη να αναγνωρίσει την πολύτιμη συνεισφορά του… Ο άνθρωπος του λόγου ζει στο διαμέρισμά του στους πρόποδες του Λυκαβηττού, ανάμεσα σε αγαπημένους του πίνακες ζωγραφικής, αναμνήσεις οικείων προσώπων και βιβλία. Εκεί ζει για να σκέφτεται. Την επόμενη παράγραφο, τον νέο στίχο. Και σβήνει και αναθεωρεί. Κάτι ξέφυγε, λίγο ακόμη να συμπληρώσει, να αλλάξει τη δομή, να συμπεριλάβει. Νους – εργοστάσιο σε διαρκή λειτουργία και με βάρδιες επιφυλακής… Μια συνάντηση κι ένας καφές μαζί του έβγαλαν σελίδες πολλές από ιστορίες που επιθυμία του είναι να έχουν μοναδικό ακροατή. Ας είναι. Αλλωστε είπε και άλλα πολλά για να τα μοιραστεί με τον κόσμο που ακόμη διαβάζει εφημερίδες. Γιατί εκείνος χρόνια τώρα τις τροφοδοτεί άλλοτε με μικροκείμενα κι άλλοτε με τα δοκίμια του για τη λογοτεχνία και την πολιτική, τη φιλοσοφία και την τέχνη. Από το διάστημα που ξεκίνησε ο εγκλεισμός λόγω Covid και έως τον περασμένο Οκτώβριο έγραψε την «Ανάληψη της Παρθένου». Από αυτή τη συλλογή και οι στίχοι του που ξεχωρίζει για ξεκίνημα της συνομιλίας μας:

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή