Λίγα μέρη στον κόσμο υφίστανται το διαρκές αδυσώπητο βάρος της Ιστορίας περισσότερο από εκείνον τον τόπο που ακόμα και το πώς θα επιλέξεις να τον ονομάσεις, Ισραήλ ή Παλαιστίνη, σηματοδοτεί με έναν τρόπο και λήψη θέσης, όχι τόσο έναντι της μιας ή της άλλης σύγκρουσης όσο τελικά απέναντι στην ίδια την Ιστορία. Και ταυτόχρονα σε λίγα μέρη η ίδια η μνήμη είναι από μόνη της ένα πραγματικό διακύβευμα, όχι με την έννοια της διατήρησης ή του απλού αρχείου, αλλά της ζώσας ενεργής αναμέτρησης. Το βλέπει κανείς στην αγωνία με την οποία ο Εντουαρντ Σαΐντ αντιμέτωπος με την ασθένεια σπεύδει να γράψει για τη ζωή του. Το βλέπει κανείς στον τρόπο που ο Σλόμο Σαντ ξεκινάει το βιβλίο του για την Επινόηση του εβραϊκού λαού με μια εισαγωγή για τα βάρη της μνήμης, όπου μέσα από τις ατομικές ιστορίες των ανθρώπων που θα αποτελέσουν την οικογένειά του, αλλά και άλλες (ανάμεσά τους και τη φιλία του με τον μεγάλο παλαιστίνιο ποιητή Μαχμούντ Νταρουίς), προσπαθεί να τεκμηριώσει την περιπλοκότητα των ταυτοτήτων που δύσκολα μπορεί να εκπροσωπήσει η κατασκευή ενός εθνικού αφηγήματος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή