Κρυφτό στη σπείρα του Γκούγκενχαϊμ

Σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, οι Νεοϋορκέζοι κατέκλυσαν το «μεγάλο έξω» την πρώτη μέρα την οποία μπορούσες με ασφάλεια να αποκαλέσεις «ανοιξιάτικη». Με τα πόδια, με ποδήλατα, με πατίνια, το ανθρώπινο πλήθος ξεχύθηκε σε πάρκα και πεζοδρόμια με τόση αποφασιστικότητα που νόμιζες ότι κάποιος αγώνας διεξάγεται κι εσύ δεν έχεις πάρει χαμπάρι! Η ορμή των συμπολιτών που σαρώνουν την Πέμπτη Λεωφόρο μού έδινε τέτοια ώθηση που ούτε κατάλαβα πώς περπάτησα τα 50 τετράγωνα από το Χάρλεμ έως την 89η Οδό. Κάνω την καρδιά μου πέτρα κι αποχαιρετώ τον πιο γαλάζιο ουρανό που μπορεί να υπάρξει και, καθώς η πόρτα του Μουσείου Γκούγκενχαϊμ κλείνει πίσω μου, αφήνω να με καταπιεί το «απέραντο λευκό».