Οχι μόνο ορισμένα από τα γεγονότα. Εχουν επαναληφθεί και κάποιες από τις βαθύτερες πολιτικές τους αιτίες. Η επικρατούσα εκτίμηση θέλει το Ραμπάτ να δίνει στους κατά τα άλλα υπερβολικά σκληρούς συνοριοφύλακές του εντολή να κάνουν ένα διάλειμμα από τη δουλειά ως αντίποινα για την απόφαση της Μαδρίτης να νοσηλεύσει τον αρχηγό του κινήματος ανεξαρτησίας της Δυτικής Σαχάρας. Για να το πούμε αλλιώς: μία από τις τρίτες χώρες πάνω στις οποίες βασίζουν οι Βρυξέλλες την αντιμετώπιση του Μεταναστευτικού – παρέχοντάς τους πολλά εκατ. ευρώ προκειμένου να κρατούν στα εδάφη τους μετανάστες – εργαλειοποιεί απελπισμένους ανθρώπους για να ασκήσει πιέσεις στους Ευρωπαίους. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις στα ανατολικά σύνορα της Ελλάδας δεν είναι συμπτωματική. Γιατί οι συμφωνίες με το Μαρόκο ή την Τουρκία μπορεί ως επί το πλείστον να αποδίδουν – ελλείψει καλύτερων ιδεών διαχείρισης του Προσφυγικού -, αλλά ενέχουν πάντα το ρίσκο της περιστασιακής μη τήρησής τους από την πλευρά που κρατά τη στρόφιγγα των μεταναστευτικών ροών. Ενέχουν, δηλαδή, τον κίνδυνο η Ευρώπη να εκβιάζεται – όσο κι αν διακηρύσσει το αντίθετο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή