Στον ελληνόφωνο κόσμο του εικοστού αιώνα ο Καβάφης είναι ο κατεξοχήν ποιητής του μεταιχμίου και της διασποράς, όπως έχω ισχυρισθεί σε διάφορες εργασίες μου. Οι ιδιότητες αυτές έχουν εν πολλοίς διαμορφώσει σημαντικές πτυχές της υπονομευτικής κοινωνικο-ηθικής του, αυτού που αλλού ορίζω ως την «αντι-οικονομία» του της επιθυμίας, της αισθητικής του, αλλά, βεβαίως, και της ιδεολογικής και ιστορικής συνείδησής του. Η διασπορικότητα στα κείμενα που δημοσιεύθηκαν ενόσω ζούσε αλλά και σε αυτά που έγιναν γνωστά αρκετά χρόνια μετά τον θάνατό του (χάρη κυρίως στο εκδοτικό έργο του Γ. Π. Σαββίδη και της R. Lavagnini) πρέπει να νοηθεί ως χωροχρονική κατηγορία: εκτείνεται ασφαλώς στον χώρο, αλλά και στον χρόνο, στις συνέχειες και α-συνέχειες του ελληνικού ή «γραικικού» πολιτισμικού και ιστορικού βιώματος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή