«Θα περάσουμε και άλλους κάβους μέχρι να δούμε στεριά…»

«Η Μεγάλη Παρασκευή και ο τοίχος με την κόκκινη Βουκαμβίλια» (Κάπα Εκδοτική) είναι το τρέχον ποιητικό έργο του παραγωγικού Στρατή Πασχάλη ή, θα λέγαμε με έναν τρόπο του Ελιοτ, η δική του Ερημη Χώρα. Παράλληλα με την εργασία του για τον Ρεμπώ, πάλι από την Κάπα, μια επιστροφή αιώνια στον μεγάλο Γάλλο θα λέγαμε για όσους αντιλαμβάνονται την επιρροή του στον παγκόσμιο λόγο. Αξιοσημείωτη και θαυμαστή η περίπτωση του Πασχάλη. Παρών για πολλά χρόνια με τις μεταφράσεις του και το δραματουργικό του έργο σε κλασικούς, είναι σημείο αναφοράς με διακρίσεις και καθολική αποδοχή (Κρατικό βραβείο Μετάφρασης, γαλλικό παράσημο του Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών, Επαθλο από την Ακαδημία Αθηνών, βραβεία ποίησης ανάμεσα σε άλλα). Με μια σχεδόν ασκητική επίσης προσήλωση στην ποίηση, εγγράφεται στη γενιά του ’80 με πρώτο έργο του το 1977 την «Ανακτορία». Μελετά όμως και στοχάζεται πάνω σε όλα τα είδη του λόγου, του χρωστάμε σπάνιες επιμέλειες και δοκίμια ενώ κλασικές και αιώνιες έννοιες επανέρχονται στο «εργαστήρι γραφής του», όπως ο έρωτας, ο θάνατος κ.ά. Με αφορμή τις πρόσφατες δουλειές του, μιλάμε εφ’ όλης για την ποίηση σε σκληρούς καιρούς και όχι μόνον, γνωρίζοντας πως συχνά οι δημιουργοί αποστασιοποιημένης (;) στοχαστικής έγνοιας είναι αυτοί που μας βοηθούν να φωτίσουμε καλύτερα αυτό που ζούμε.