Η Λούλα Αναγνωστάκη (1928 – 2017) εμφανίστηκε στη θεατρική μας σκηνή και στην ιστορία της λογοτεχνίας μας το 1965, όταν ο Κάρολος Κουν, σε μια περίοδο που είχε εγκαταλείψει την αφοσίωσή του στο αμερικάνικο θέατρο (που γαλούχησε μια γενιά ελλήνων εραστών του θεάτρου), έστρεψε το έμπειρο μάτι του και το αφτί του στο πρόσωπο και στη γλώσσα του νεοελληνικού δραματολογίου που γραφόταν από νέους συγγραφείς και δεν είχαν τότε μοίρα στο δραματολόγιο του θεάτρου, ούτε και των κρατικών σκηνών μας που είχαν ως καταστατική επιταγή το ελληνικό δραματολόγιο πλάι στο παγκόσμιο κλασικό και νεοκλασικό. Θυμίζω, αφού πλέον δεν είναι αυτονόητο για τις νέες γενιές, όπως το 1965 και έως τη επάρατη χρονιά της χούντας (1967), η πολιτική σκηνή είχε γίνει ανελέητο ρινγκ πυγμαχίας ιδεών και ηθών, χωρίς κανόνες, με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή