Ετοιμάζεται, διαβάζω, «νέα ρύθμιση οφειλών προς την Εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία και υπάρχουν ήδη και σκέψεις για ρυθμίσεις που να αφορούν τραπεζικά δάνεια που κοκκίνισαν μέσα στην πανδημία». Ομολογώ ότι είχα μέρες να το δω ως είδηση κι είχα αρχίσει να ανησυχώ. Με πρόχειρους υπολογισμούς από το 2012 και μετά, κάθε κυβέρνηση προχωρά σε ρυθμίσεις χρεών μια φορά κάθε περίπου 14 μήνες – νομίζω μεταξύ του 2014 και του 2016 είχαν γίνει τρεις καθώς η χώρα βρισκόταν σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. «Η αγορά», διαβάζω, «ζητά οι νέες ρυθμίσεις να μην περιορίζονται σε αποπληρωμές οφειλών μόνο με 48 δόσεις, αλλά οι δόσεις να είναι περισσότερες». Επίσης οι πιο θαρραλέοι ζητάνε και «κούρεμα» ιδιωτικών χρεών για περιπτώσεις πτωχεύσεων εταιρειών και διαπιστωμένης αδυναμίας πληρωμών δανείων – είμαι βέβαιος ότι η κυβέρνηση το «ακούει». Κάνοντας ρυθμίσεις δεν έχασε κανείς. Απλά έχει ενδιαφέρον ότι κάθε είδος προβληματισμός αφορά πάντα όσους δεν πληρώνουν, ενώ οι συνεπείς εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται από το κράτος και τις τράπεζες με την ίδια αδιαφορία. Λες και αυτοί δεν ζούσαν στην Ελλάδα τον καιρό της πανδημίας, δεν δυσκολεύτηκαν και δεν είχαν απώλειες σε εισοδήματα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ