Το Διεθνές Δίκαιο έχει καταντήσει στην εποχή μας ένα κλισέ, κάτι σαν το πιο σύντομο ανέκδοτο. Ο βρετανός πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον είχε μάλιστα σκεφτεί κάποτε να απαγορεύσει στους κυβερνητικούς αξιωματούχους να χρησιμοποιούν τον όρο «παγκόσμια τάξη βασισμένη σε κανόνες».

Το ότι το Διεθνές Δίκαιο όμως καταπατάται συστηματικά, προκλητικά και ατιμώρητα – χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η κατοχή της Βόρειας Κύπρου, η προσάρτηση της Κριμαίας και η κατοχή της Δυτικής Οχθης – δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποσταλεί η σημαία του αγώνα για την υπεράσπισή του. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν η παραβίασή του γίνεται με τόσο ωμό τρόπο από κάποιους ηγέτες, ώστε να ανοίγει η όρεξη και σε επίδοξους μιμητές τους.

Πράγματι, αν μπορεί ο δικτάτορας της Λευκορωσίας να υποχρεώνει ένα αεροπλάνο να προσγειωθεί στο έδαφος της χώρας του προκειμένου να συλλάβει έναν αντιφρονούντα, τίποτα δεν θα εμποδίζει στο μέλλον τους ηγέτες του Ιράν, της Κίνας ή της Ρωσίας να κάνουν το ίδιο – ή ακόμη και να συλλαμβάνουν «ενοχλητικούς» πολίτες σε τρίτες χώρες. Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της οργάνωσης Freedom House, άλλωστε, οι τρεις αυτές χώρες μαζί με την Τουρκία, τη Ρουάντα και τη Σαουδική Αραβία επιδίδονται σε «διακρατική καταστολή».

Αυτός είναι ο λόγος, και όχι γενικά η «υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», που πρέπει το καθεστώς της Λευκορωσίας και όσοι συνεργάστηκαν μαζί του να υποστούν βαρύτατες κυρώσεις για την κρατική αεροπειρατεία την οποία διέπραξαν. Οι δημοκρατίες έχουν κόκκινες γραμμές. Και πρέπει επιτέλους να τις υπερασπιστούν.