«Σέβομαι το ύψος αλλά δεν το φοβάμαι»

Το ραντεβού κλείστηκε για τις 6.00 το απόγευμα στην καντίνα του Λυκαβηττού. Ακολουθώντας ένα ανηφορικό μονοπάτι πίσω από το Θέατρο, σε λίγα λεπτά είχαμε φτάσει στη γνωστή «τρύπα» του Λόφου, εκεί όπου η Βάσω και ο Τόμας, μέλη της ελληνικής κοινότητας των slackliners, είχαν στήσει νωρίτερα έναν ιμάντα μήκους 45 μέτρων. Δύο γερά δέντρα συγκρατούσαν τις δύο άκρες του και στη μέση έχασκε το κενό, ύψους 15 μέτρων. Πρώτη φόρεσε τη ζώνη ασφαλείας, το λεγόμενο μποτριέ, η Βάσω και, προτού σταθεί επάνω στον δυόμιση εκατοστών ιμάντα, ο Τόμας τσέκαρε προσεκτικά ότι όλα είναι σωστά ασφαλισμένα. Ο ιμάντας αντέχει μέχρι και τρεις τόνους βάρος και όλα τα εξαρτήματα έχουν το back up τους. Αρα, στην πραγματικότητα δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο ακόμα κι αν γλιστρήσει. «Πριν ανέβω νιώθω λίγο άγχος, αλλά αυτό με βοηθά να συγκεντρωθώ. Οταν είμαι πάνω στον ιμάντα, δεν κοιτάζω κάτω ή γύρω. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε αυτό που κάνω. Σέβομαι το ύψος αλλά δεν το φοβάμαι. Σίγουρα δεν θέλω να πεθάνω ή να τραυματιστώ. Γι’ αυτό τσεκάρω πάντα ότι τα έκανα όλα σωστά 100%. Γενικά το άθλημα είναι διασκεδαστικό, αλλά το στήσιμο είναι σοβαρή υπόθεση. Τα περισσότερα ατυχήματα έχουν προέλθει από λάθη στο στήσιμο και όχι από το ίδιο το άθλημα» εξηγεί ο Τόμας και δίνει το σινιάλο στη Βάσω ότι όλα είναι έτοιμα.