«Μου μίλησε ένας φίλος μου. Πήγα, είδα και μου άρεσε: η προπόνηση, οι ασκήσεις που κάναμε. Ξεχνιόμουν ότι ήμουν φυλακή. Οταν αγχωνόμουνα, πήγαινα στο θέατρο και χαλάρωνα. Η παρέα, η συζήτηση έκαναν την ώρα να περνάει πιο γρήγορα. Νιώθεις άλλος άνθρωπος. Ανοίγει η ψυχούλα σου. Οταν δώσαμε παράσταση για το “έξω” κοινό, ένιωθα μεγάλη αγωνία μέχρι να ξεκινήσουμε. Δεν πίστευα ότι αυτό που κάναμε θα άρεσε τόσο πολύ. Εβλεπα τον κόσμο που έκλαιγε κι έλεγα: Τόσο σημαντικό είναι το θέατρο;». Αν και στην αρχή του ταξιδιού του στον θεατρικό κόσμο, ο Γ. είχε άγνοια για τη σημασία της τέχνης, στην πορεία την αντιλήφθηκε όταν ένιωσε την απελευθερωτική της δύναμη. Ηταν ένας κι αυτός από τους 300 εγκλείστους που έχουν συμμετάσχει στο Εργαστήριο Προσωπικής Ανάπτυξης Κρατουμένων σε σωφρονιστικά ιδρύματα που διοργανώνει τα τελευταία χρόνια το Εθνικό Θέατρο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή