Στον λήγοντα του αστεριού

Εφυγε πριν από λίγες μέρες από τη ζωή, χτυπημένη από την πανδημία, η Σταυρούλα Δημητρίου, ποιήτρια και πεζογράφος που χρημάτισε για χρόνια δικαστική λειτουργός. Είχε διδάξει Δημιουργική Γραφή στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας και τον Οκτώβριο του 2018, μέσω του υπουργείου Πολιτισμού, είχε εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο Αλγέρι στη Διεθνή Συνάντηση Ευρωπαίων και Βορειοαφρικανών Συγγραφέων, μια διοργάνωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εργα της Σταυρούλας Δημητρίου είχαν μεταφράσει στα γαλλικά ο Μισέλ Βόλκοβιτς, στα ισπανικά η Ναταλία Μορελεόν και στα αλβανικά ο Ντας Μάλο.Είχα τη χαρά μιας στενής επαφής με τη Σταυρούλα και το έργο της. Είχα παρουσιάσει στη Στοά του Βιβλίου και την ποίησή της και την πεζογραφία της, μαζί με εξέχοντες λογοτέχνες που εκτιμούσαν την προσφορά της. Ως προσωπικότητα η Δημητρίου είχε μια οικειότητα ζεστή και ανοιχτή που, συχνά, δεν συμβαδίζει με τη δικαστική αυστηρότητα. Είχε έναν ευρύ κύκλο φίλων και συνομιλητών και αιφνιδίαζε συχνά με την ευρύτητα των απόψεών της, τον μοντερνισμό των προτάσεών της και τη γενναιοδωρία της προσφοράς της. Θα μου μείνει, ανάμεσα σε πολλά, μια συνάθροιση στο σπίτι της, με την ευκαιρία μιας γιορτής, όπου τραγούδησαν στη μεγάλη παρέα καλεσμένων (δικαστικών, αλλά, κυρίως, γνωστών λογίων και λογοτεχνών) οι αδελφοί Κατσιμίχα και μία κομπανία έπαξε στο μεγαλοαστικό σαλόνι (ο, επίσης μακαρίτης, άντρας της ήταν χειρουργός στον «Ευαγγελισμό») ρεμπέτικα τραγούδια και, ανάμεσα σε γνωστούς, «σοβαρούς» έλληνες πνευματικούς ανθρώπους, χόρεψαν πολλοί (μεταξύ άλλων, η Σταυρούλα και η, επίσης μακαρίτισσα, γυναίκα μου) αυστηρά ζεϊμπέκικα.