Είναι ευχάριστες οι αφηγήσεις των αναμνήσεων από τα παιδικά μας χρόνια. Αυτές με τα λουστρινένια παπουτσάκια, τα παιδικά παλτουδάκια, τα Χριστούγεννα στο Μινιόν, τα καλοκαίρια που πλενόμασταν στην αυλή με το λάστιχο και μετρούσαμε παγωτά και μπάνια, το σουβλάκι που ήταν πιο νόστιμο και οι τηγανητές πατάτες πιο τραγανές, οι σκανταλιές που σκαρώναμε, το γλυκό της μαμάς, το φουστάνι της γιαγιάς. Και όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνει η απόσταση από το παιδί που υπήρξαμε κάποτε, αυτές οι αναμνήσεις «στρογγυλεύουν», ομογενοποιούνται, θολώνουν τα πραγματικά γεγονότα και διασώζουν περισσότερο τη μυρωδιά μιας εποχής. Πώς το έλεγε ο Φελίνι; «Αφού έτσι τα θυμάμαι, έτσι έγιναν». Είναι η ανάγκη της νοσταλγίας και της παράδοσης στην ωραιοποιητική και παρηγορητική της δύναμη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή